De mooiste zwaan, dat was die van de Fin.

Alleen van ’t horen kende ik hem, al jaren:

hobo, strijkers, kammen op de snaren.

Ik heb mijn ziel geopend, en liet hem in.

Maar gisteren zag ik de èchte. Wijd,

onder blauw ijslicht lag, kil en winters,

onze Sloterplas; doorheen de zilvren splinters

zwom stil Zijne witte Majesteit.

Had natuur de kunst dus overwonnen?

Zo was het niet; die twee gaan hand in hand

op zoek naar hun onderling verband.

Bij Sibelius was mijn tocht begonnen;

door ’t oor te lenen aan een partituur

werd ook ’t oog gescherpt op den duur.